Al lang voordat het tot een kernoorlog kan komen, hebben we onze geestelijke gezondheid al dienen te ruïneren We beginnen met onze kinderen. Het is geboden ze op tijd te pakken krijgen. Zonder uiterst grondige en snelle hersenspoeling zouden ze met hun smerige breintjes onze smerige streken doorzien. Kinderen zijn nog geen dwazen, maar we zullen er net zo’n imbecielen van maken als wij zijn, indien mogelijk met een hoog I.Q.
Vanaf het ogenblik van geboorte,waarop de stenentijdperk-baby zich oog in oog met de twintigste-eeuwse moeder bevindt, is de baby onderworpen aan de krachten van het geweld dat men liefde noemt, zoals dat met zíjn vader en moeder het geval is geweest en daarvoor met hún ouders. Het gaat deze krachten er voornamelijk om baby’s mogelijkheden grotendeels uit te roeien. Deze onderneming slaagt over het algemeen zeer wel. Tegen de tijd dat het nieuwe mensje vijftien is, zitten we met een wezentje, dat net zo is als wij zijn.
Een half waanzinnig schepsel, min of meer aangepast aan een krankzinnige wereld. Dat is normaliteit in de tijd waarin wij nu leven.
Eigenlijk zijn liefde en geweld polaire tegenstellingen.
De liefde laat de ander in zijn bestaan, maar met genegenheid en zorg. Geweld probeert andermans vrijheid in te perken, hem te dwingen om net zo te handelen als wij willen, maar uiteidelijk zonder zich om de ander te bekommeren, zonder acht te slaan op de eigen lotsbestemming van de ander.
We richten elkaar heel effectief te gronde door geweld dat door moet gaan voor liefde.
